همه ي افق

ذهنم آزادترين لحظه‌ها را مي‌گذراند. گرفتار هيچ فكر و خيالي نبودم. سبك‌بالي پرنده‌هاي دريايي را داشتم. داشتند آن دورها پرواز مي كردند. ممنون زمين بودمو ممنون دريا. ممنون آسمان. ممنون خودم كه تكه‌اي از آن‌ها بودم. به طور مبهمي حس كردم كه آزادي بايد همين باشد. پس تا آن روز فقط طوطي‌وار آن را تكرار كرده بودم، بي‌آنكه بدان واقعا چيست. قلبم تند مي‌زد. هيجان و خوشي فراتر از طاقتم بود. چشم‌هايش رفته بود. آن همه شفافيت دنيا از خود بي خودم كرده بود. زدم زير گريه داشتم خاصيت قشنگي از زندگي را باور مي‌كردم. دلم مي‌خواست هرگز اين باور از يادم نرود. احساس قدرتي كه به من دست داد حيرت‌انگيز بود. تصميم گرفتم خودم را گرفتار هيچ بيهوده‌اي نكنم، هرگز احساس عجز و بدبختي نكنم، آزاد زندگي كنم.