در عمق صحنه

اون وقت منو با خودش برد و بهم گفت كه خودش دم در وا ميايستد و نمي‌آد تو. آخه اگر شوهرش بفهمه پوست از سرش مي‌كنه. بعدم گفت: " كاش عبرت گرفته باشه و سر عقل بياد و ديگه از اين كارها نكنه." اون روز رفتم نشستم پشت اون شيشه. آبجي اشرف بيرون ايستاد و با من نيومد تو. مي‌ترسيدم. خيلي شلوغ بود. قلبم همين جور تند و تند مي‌زد. بعد يه دفعه از اون طرف صدا بلند شد. بعدشم يه زن اومد پشت شيشه. مي‌گم يه زن. آخه اول مامانو نشناختم، ولي خودش بود. مامان بود. چقدر عوض شده بود، خدا. صورتش پرچين و چروك شده بود و چشاش گود افتاده بود. پير پير شده بود. دلم خيلي براش سوخت. بغضم تركيد و زدم زير گريه، "مامان!"