من داناي كل هستم

در يكي از اين منظره‌ها پدرم مرد. نگاه نكردم. عيدي مرد. رسول به من گفت. من نشنيدم. نمي‌شنيدم رسول را. كسي گفت تندتر. نمي‌ديدمش اما صداش را خوب مي‌شنيدم. گفت: تندتر تندتر! رسول گفت: صداي من رو نمي‌شنوي لامسب؟ گفتم: چي؟ و رسول فرو رفت، انگار در چاهي. بعد مادرم مرد. مونس بود اما، هرچند براي من نبود انگار. مرده بود انگار . بعد صداها همه محو شد . حتي صداي رويا. زنم، حتي صداي مادرم، بعد من خسته شدم. مي‌دويدم اما. و زل زدم به اطراف كه كسي نبود. تنها باد بود . مي‌خورد به صورتم. و جيغ كشيدم. كسي نشنيد. حتي خودم. حتي.