شروع يك زن

وقتي به ميدان هفت تير رسيدم خبري از گردهمايي و تجمع نبود. اغتشاش بود. يك دنيا زن و مرد هراسان كه از دست پليس‌ها فرار مي‌كردند. ساعت حدود پنج بعداز ظهر بود. راه‌هاي ورود به ميدان بسته بود اما مي‌خواستم هر طور شده از سد پليس‌ها بگذرم و داخل ميدان شوم و آن همه مرد و زن را ببينم، فعالان زن را ببينم، زيبا و پروين و پريسا و ليلا را ببينم. ببينم چطور صداي برابري خواهيشان را بلند مي‌كنند. چطور شعار مي‌دهند: ما انسانيم اما حقوقي نداريم. مني كه از سايه پليس در هر كجاي دنيا كه باشد مي‌ترسم. به خودم گير داده بودم كه بايد بروي توي ميدان از ميان پيرمرد و پيرزني كه هي از هم مي‌پرسيدند اينجا چه خبر است گذشتم. از كنار دو پليسي كه داشتند دختري را روي زمين مي‌كشيدند و به سمت ماشين پليس مي‌بردند گذشتم و وارد ميدان شدم. انگار نامرئي شده بودم و هيچ پليسي مرا نمي‌ديد و همين شجاعتم را بيش‌تر مي‌كرد و تشويق مي‌شدم جلوتر بروم. پسر جواني با سر و صورت خوني از كنارم گذشت و دست خوني‌اش را تكان داد و خون از لاي انگشت‌هايش شره كرد و دو قطره خون روي مانتوي طوسي‌ام افتاد...