اختفا / خانه ي سايه ها

از پشت سر، صداي غژغژ به گوشش رسيد، درست شبيه صداي کشيده شدن طناب هايي که قايق پدر و مادرش را به اسکله ي مارينا دل ري متصل مي کرد. برگشت. دست انداخت پشت نيمکت آهني. «کسي اونجاست؟»
غژژژ. غژژژ. غژژژ.
«ديلان؟ داري سر به سرم مي ذاري؟» ياد سايه ي زير پلکان مارپيچ افتاد. «اگر هم داري اين کار رو مي کني اشکالي نداره. فقط بگو تا… بدونم.»
يکي از برگ هاي بزرگ، خش خشي کرد.
«اصلا خنده دار نيست!» دش نيمکت را دور زد و پا در مسير سنگي گذاشت. ولي وقتي شاخ و برگ ها را کنار زد، متوجه اشتباهش شد.
جنازه اي داشت در ميان دسته ي کوچکي از درختان تاب مي خورد ـ منطقه اي که تا يک لحظه قبل نمي توانست در آن نقطه وجود داشته باشد. ـنوار صورتي روشني که به گردنش بود، به شاخه اي بالاي سرش بسته شده بود. جنازه مربوط به يک مردِ ميانسال بود و قسمت جلوي بلوزِ يقه دارش به شدت کثيف بود. موهاي سياهش کم پشت و پوست سرش سبز و خاکستري بود.