محبوس / خانه ي سايه ها

چيزي روي قاب پشت سري ضربه زد. آزومي وقتي برگشت، چيزي نمانده بود قالب تهي كند. موريكو آنجا ايستاده بود و كف دست هايش را روي شيشه گذاشته بود و چشم هايش گشاد و وحشت زده بودند. آزومي با دست، چشم هايش را پوشاند و سرش را تكان داد و زير لب با خود گفت: «نه، دوباره شروع نكن.» مي دانست كه اين همان موجود است كه زير پوست خواهرش پنهان شده و سعي دارد او را بترساند و از ترس او تغذيه كند.
صداي موريكو درون كريدور پيچيد. «از مسير برو بيرون آزومي. فرار كن…» با اينكه آزومي چشم هايش را بسته بود، همان صدا هم باعث شد پوستش گز گز كند.