كتابچه ي مخوف / ادبيات وحشت

مرد جوان خودش را معرفي کرد و گفت اسمش ويک و فارغ‌التحصيل کالج است. از قبل سر هر ميز تعدادي مداد پاک‌کن و چند تکه بروشور کلفت و بزرگ گذاشته بود. ويک به آنها گفت که چون شاگرد مرحله متوسط هستند، تمام حرف‌هاي خسته‌کننده را قلم مي‌گيرد تا بتوانند يکراست سر طراحي بروند.
ويک از هر ميز خواست يک نفر چيزي روي ميز وسط اتاق بگذارد. اين کپه از وسايل هم موضوع روزشان بود. بعضي از بچه‌ها کفش، بعضي‌ها کلاه، بعضي‌ها کتاب، بعضي‌ها يک دسته دستمال کاغذي و بعضي‌ها پوشش پلاستيکي بيسکويتي که به عنوان صبحانه خورده بودند را آورده بودند.
کسيدي پرسيد: «ما چه بگذاريم؟»
جويي به ميز زل زد و شانه‌اش را بالا انداخت. کسيدي فکش را صاف کرد، بلند شد و کوله‌پشتي‌اش را روي ميز گذاشت، ولي وقتي دوباره کنار جويي نشست آرزو کرد دفترچه‌اش را از کوله‌پشتي بيرون مي‌آورد. به آن احتياج داشت.
ويک يکراست رفت سمت قفسه حيوانات خشک‌شده و گفت: «از داوطلب‌ها متشکرم.»
چيزهايي که بچه‌ها آورده بودند را روي ميز پخش کرد و آنها را به هم تکيه داد. بعد گفت: «خب شروع مي‌کنيم.»
ضبطي را که روي قفسه کنار ميز جا خوش کرده بود روشن کرد. صداي آرام موسيقي به همراه صداي زنگوله، زنگ و آواي لطيف سيم‌هاي گيتار اتاق را احاطه کرد.