بازي گردان

بار ديگر گوشي را خاموش مي‌کنم، در کمد ديواري را هل مي‌دهم و باز مي‌کنم، گوش مي‌دهم. طبقه پايين توي سالن تلويزيون روشن است. چهاردست‌وپا از کمد مي‌آيم بيرون، تلفن همراهم را وصل مي‌کنم به شارژر، مي‌خزم عقب و به پهلوي کمد تکيه مي‌دهم. خوشحالم هيچ‌کدامشان لامپِ اين‌جا را روشن نگذاشته‌اند. در حال حاضر به تاريکي احتياج دارم. اتاقم کاملا ساکت است، و طبق معمول بيرون توي دنبري کلوز هم همين‌طور است. صداي تلويزيون سرد و ناآشنا به نظر مي‌آيد. به نظرم دار و دسته دزدها همين اطراف‌اند. شايد توي مغازه سر نبش باشند، شايد هم نباشند. حالا اصلا نمي‌توانم به آن‌ها فکر کنم. هرجا باشند، از آن‌ها مي‌ترسم...