پياده

بلقيس سليماني (1342) از نويسندگان پُرکار و تأثيرگذار ادبيات ايران در دهه‌ي گذشته بوده است. پياده در عين اينکه در ادامه‌ي رويه‌ي ساختاري و فکري رمان‌هاي پيشين اوست، تفاوت‌هاي عمده‌اي هم دارد. رمان داستان يک زن است در دل تهران. زني که با شوهرش براي زندگي زناشويي از روستايي در کرمان به تهران مي‌آيد، سال‌هاي ابتداي انقلاب. ناگهان همسرش به زندان مي‌افتد و او مي‌ماند با فرزندي در شکم و فقري که جاي نفس کشيدن برايش باقي نمي‌گذارد و اقوامي که ديگر نمي‌پذيرندش. زني باردار در تهران سال‌هاي دهه‌ي شصت که گرسنه و رانده شده تصميم مي‌گيرد به زنده ماندن... سليماني رئاليسم تلخ و قصه‌گو را در اين رمان به شکلي متفاوت اجرا مي‌کند. تنهايي قهرمان و فضاي جبرآلودي که پيرامونش وجود دارد، تمام جهانش را در برمي‌گيرد و دست آخر نيز اتفاقاتي رخ مي‌دهند غير منتظره. پياده رماني است که مخاطب را وادار مي‌کند که آن را بخواند و شاهد رنج باشد و البته ميل به زيستن، در شرايطي که همه‌چيز براي مردن مهياست.