باران بمبئي

عذاب وجدان نداشتم. عجله‌اي هم براي برگشتن نبود. کارم در دهلي تمام شده بود و يک هفته? ديگر دوباره به بمبئي برمي‌گشتم. مهمان‌خانه? «مايتونا» جاي آرامي به نظر مي‌رسيد. اتاق ميناکشي را کرايه کرده بودم. مثل هر اتاقي که براي خودکشي انتخاب شده باشد، افسون و ماليخولياي خودش را داشت. سپيده سر نزده، رفتم بيرون. مهمان‌خانه پشت «مانيکارنيکا گت» بود، مشهورترين محل براي مرده‌سوزان هندوها. دودهاي سفيد و خاکستري از انبوه مرده‌ها به هوا بلند شده بود. از استخوان‌هاي نيم‌سوخته شعله‌هاي زرد و آبي زبانه مي‌کشيد. قايقي گرفتم. به قايق‌ران گفتم برود وسط رودخانه بايستد. آب آرام بود و صداي پوجا و ساز و آواز به گوش نمي‌رسيد. سرم را به نوک قايق تکيه دادم، و از فرط رخوت خواب‌ام برد.