پاييز فصل آخر سال است

آب‌جوش را که مي‌ريزم توي ليوان، رگه‌هاي قهوه‌اي دود مي‌شوند توي آب و پيچ‌و‌تاب مي‌خورند. نخ کيسه‌ي چاي را مي‌کشم. رگه‌ها با‌هم قاطي مي‌شوند و برايم چاي فوري درست مي‌کنند. نيستي و با خيال راحت قوري را در بالاترين کابينت قايم کرده‌ام و فقط چاي فوري مي‌خورم. بايد چاي بخورم تا سرحال شوم. بايد سرحال بروم سر کار. دارم مي‌روم سر کاري که هميشه دوست داشته‌ام. کاري که خوشحالم مي‌کرد. بايد باز هم دوست‌اش داشته باشم. چرا ندارم؟ چرا هيچ‌چيزِ اين روزها ديگر مرا نمي‌خنداند؟ به خاطر بي‌کاري است حتماً. بايد چيزي داشته باشم که مرا فرو ببرد توي خودش و نگذارد بفهمم کجا هستم. بايد روزهايم را بگذراند. بايد حواسم را پرت کند از همه‌چيز. حواسم که به چيزي پرت نمي‌شود، فکرها پيداي‌شان مي‌شود.