بهار برايم كاموا بياور

خم شدي روي برف. مي‌دانستم به چه نگاه مي‌کني. قبل از اين‌که تو برسي، ديده بودم که ردّپايي غير از کفش‌هاي يخ‌شکن و چکمه‌هاي کوچک بنيامين از شب قبل، روي يخ بود. درست کنار همان تخته‌سنگ نشان تو. ترسيده بودي؛ مثل همان ترسي که از صداي خش‌خش طبقه ي پايين مي‌دويد توي تنم. اما من نمي‌ترسيدم از جاي پاهاي روي برف. زود بنيامين را بغل کردي. پرنده و کفش را نشانش دادي و بي‌توجه به مشت و لگدهاي پسرمان که مي‌خواست بيايد پايين و شاش يخ‌زده‌اش را بيشتر ببيند، به‌سرعت برگشتي.