ما اين جا داريم مي ميريم

مريم حسينيان در دومين رمان خود چند آدم متفاوت را روايت مي‌كند كه در خانه‌اي ناچار به تحمل يكديگرند. حسينيان كه رمان قبلي‌اش، بهار برايم كاموا بياور، نامزد جايزه‌ي هوشنگ گلشيري بود، در اين رمانش نيز از زن‌ها و البته از مردهايي مي‌نويسد كه در يك هم‌مكاني اجباري روياهاي خاصي در سر دارند. از زني متعصب كه كينه‌ي خواهر كوچك سرخوشش را به دل دارد تا دختر جواني كه مي‌خواهد براي انتخابات راي جمع كند؛ از زني خانه‌دار كه شاهد فروريختن خانه‌اش است تا چند شخصيت جادويي كه ناظران اين جهان پر قصه‌اند.
حسينيان با استفاده از رگه‌هايي از رئاليسم جادويي، امر فانتزي را در رئاليسمي پر قصه جاي مي‌دهد و رماني مي‌نويسد كه نوگراست و كوشش دارد ايده‌هاي روايي تازه‌اي مطرح كند، رماني كه دغدغه‌ي حضور جهاني مرموز دارد كنار جهان واقعي و مرسوم. در اين اثر مفهوم كلاسيك "پري" به يك امر داستاني مدرن تبديل شده است.
ما اين‌جا داريم مي‌ميريم قصه‌ي آدم‌هايي است كه زير نظر چشم‌هاي نگراني مشغول جعل خود و بودن‌شان هستند، قصه‌اي آدم‌هايي در يك آپارتمان حوالي يوسف آباد...