شادي در آسمان

اهالي دهکده‌اي از گور برمي‌خيزند. به خانه‌هاي خود که از نو ساخته شده‌اند و روشنايي آنها را فراگرفته است، باز مي‌گردند. کاترين به نوه خود که ديگر بيمار نيست، برمي‌خورد؛ آدِل فرزند نامشروعش را که در آن زندگي ديگر به رودخانه افکنده بود، باز مي‌يابد؛ نابينا بينا مي‌شود؛ معلول راه مي‌رود.
اين جمعيت کوچک برگزيدگان کار خود را از سر مي‌گيرند، اما از اين پس عادتها براي آنان شيرين است، زيرا ظلم و پول و جنايت ديگر وجود ندارد، بلکه خوشبختي و صلح حکمفرما است.
رامُوا با واژه‌هاي ساده خود و با دلبستگي (و حتي مي‌توان گفت دغدغه دائمي) که به توصيف روزمره‌ترين امور زندگي روستايي مي‌پردازد، سرود دنيايي مثبت و شفاف را سر مي‌دهد که فاقد تاريخ است و زمان در آن غايب است…