چه كسي باور مي كند رستم

زن و شوهري مهاجر در قطار رهسپار سفري دراز هستند. زن در انزواي خود خواسته، با گذر از ايستگاه شهرها و مراحل عمر، روابط خويش را با شوهر و دختر، با خانواده و دوستانش در خاطره مرور مي‌كند و به بازشناسي تازه‌اي از روح عاشق و صبور خود مي‌رسد. بازانديشي روان‌شناسانه آوارگي و نياز به پيونديابي با ريشه‌ها، اسطوره عشق و وطن محور اصلي اين رمان است.