سكوت (قدرت درون گراها در جهاني كه از سخن گفتن نمي ايستد)

باور عموم بر اين است كه خود ايده‌آل اجتماعي، گروهي و در بين جمعيت راحت و آرام است، يك فرد برون‌گرا عمل را به تفكر، ريسك‌پذيري را به محتاط بودن و قاطعيت را به شك داشتن ترجيح مي‌دهد. او سريع تصميم مي‌گيرد، حتي اگر احتمال اشتباه كردنش بالا باشد، در كار تيمي موفق است و در گروه‌هاي مختلف به خوبي ارتباط برقرار مي‌كند. ما دوست داريم فكر كنيم به فردگرايي اهميت مي‌دهيم، اما همگي‌مان بيشتر اوقات يك نوع فرديت را تحسين مي‌كنيم، همان نوعي كه به راحتي خودش را نشان مي‌دهد.درست است كه ما فناوري‌ انزواطلب‌هاي خوش‌ذوقي كه كمپاني‌هاي خودشان را در گاراژ خانه‌شان راه‌اندازي مي‌كنند تا هر شخصيتي را كه دوست دارند داشته باشند، مي‌پذيريم، اما آنها استثنا هستند و توجه ما به طور كلي جذب كساني ميشود كه دارا و ثروتمند هستند، يا سعي مي‌كنند به آنچه مي‌خواهند برسند.