زمستان با طعم آلبالو

دكتر صفوي با چشم‌هايي پر از غم نگاهم مي‌كند. آنقدر دارد غصه‌ام را مي‌خورد كه مي‌خواهم بلند شوم و سر تاسش را ببوسم. با صداي غمگينش مي‌پرسد؟ چرا؟ چرا چنين تصميمي گرفتيد؟ مي‌گويم چون از دست تو به ستوه آمدم. مي‌گويم كه از بعد سنگ روي يخ شدنم آن هم چهار شب پشت هم كه ساسان نفله‌شده خواستم موهايم را برايم شانه كند و او هر چهار شب مسخره‌ام كرد، تو آن شانه چوبي را دستت گرفتي و همه‌جا دنبالم آمدي. هي آمدي. هي آمدي دنبالم و عز و جز كردي كه بگذارم موهايم را شانه كني/ توي اتوبوس، توي فروشگاه، حتي توي حمام... براي همين رفتم آرايشگاه و خواستم موهايم را نمره چهار بزند. همه زن‌هايي كه آنجا بودند خنديدند. آخرش هم خودم دست به كار شدم.