رگ سرخي به تن بوم

نگاه سهراب خيره ماند به روبرو. به پشت سر من. قد راست كردم. برگشتم. دهان گشودم. پشت پلكم، كوبيدن گرفت.ستوني از نور فرو پاشيد. صفحه‌اي روشن و سفيدرنگ، انگار كه بومي خام و كار نكرده پيش چشمم قد كشيد. پلك‌ها را به هم فشردم. طرحي از چشم‌هاي كامران، همان كه اول‌بار، روي كاغذ آورده بودم، در متن صفحه نقش بست. رگ سرخي به تن بوم دويد و آن ميان، نقش چشم‌هاي كامران برجسته شد. بعد پيدا كرد. جان گرفت و صاحب نگاه شد. نگاهي گرم. نگاهي مهربان.