كاسپار

کاسپار نمايشنامه‌اي پست‌مدرن است ملهم از سرگذشت مرموز کاسپار هاوزر، پسري آلماني که با سرووضعي غيرعادي در شهر پيدا مي‌شود و از نامه‌اي که در دست دارد چنين بر مي‌آيد که از بدو تولد در مکاني تنگ و تاريک نگهداري مي‌شده است. اشخاص مختلفي به تعليم و تربيت او گمارده مي‌شوند، اما آن‌ها بيش از آن‌که به او کمک کنند،‌ به سلامت جسمي و روحي او لطمه مي‌زنند. هاندکه در نمايشنامه‌هاي خود به مقوله‌ي زبان مي‌پردازد. از نظر او زبان نه‌تنها حامل انديشه، احساسات و تجربيات فردي است، بلکه مجموعه‌اي است از يک سسله‌قواعد که ساختار دروني آن از لحاظ کيفي در شکل‌گيري تصورات و دريافت‌ها و محسوسات ما مؤثر است. او تأکيد مي‌کند که در جوامع صنعتي، که فرد خود را آزاد و رها از قيد‌وبند بکن‌نکن‌هاي حاکمانه مي‌انگارد، اين خطر بسيار است که رسانه‌هاي همگاني با سوءاستفاده از زبان چنان به افکار عمومي شکل دهند که فرد ايدئولوژي حاکم را ايدئولوژي خود تلقي کند.