ايام بي شوهري

محبوبه از نگاه به دورها دست برنمي‌دارد.
مي‌گويم:‹‹شوهر من بايد يه كمي روشنفكر باشه يه كمي خل... يه كمي هم قاتل.››
مرجان مي‌گويد:‹‹قاتلش ديگه واسه چي؟››
‹‹يعني لاي پنبه بزرگ نشده باشه.››
شيرين مي‌گويد:‹‹اين هم كه شد دانيال.›› و من يك لحظه فكر مي‌كنم:‹‹دانيال؟!››
اما روياها، رويا هستند و زندگي انگار چيز ديگري است؛ رعب‌آور، تلخ، شيرين و انگار هر چه بجز رويا.
بهره از قالبي نو كه صميميت و رياستيزي را ناگزير با خود دارد، از ‹‹ايام بي‌شوهري›› رماني متفاوت و تامل‌برانگيز پديد آورده است.