دايي جان ناپلئون (وزيري)

گزيده‌اي از كتاب:
خدا خودش شاهد است كه من، تمام عمرم هزار جور بدبختي كشيده‌ام كه زبانم استغفرالله به دروغ نگردد. نمي‌دانم اين بچه به كي رفته! اصلا كره‌خر، حالا كه، زبانم لال، قرار است خودت را بكشي، چرا اين تن لشت را از پنجره پرت نكردي تو خيابان كه پدر پير بيچاره‌ات را گرفتار نكني؟ البته خدا نخواسته باشد! يك وقت خيال نكنيد كه من، زبانم لال، راضيم كه خودش را بكشد. اگر خداي نكرده يك مو از سرش كم بشود...