دودمان

دانسته نيست اين راه کي پايان خواهد يافت. نه، دانسته نيست. همه ي جنبه هاي اين نقش کهنه، اين نقش کند يا اين تصوير گنگ و ناشناخته باقي اند و آنچه در نظر آيد پس شمايلي تک بعدي است در نگاه عابري که مگر بر آن نظري کند و بگذرد مثل گذر از کنار يک نقاشي باسمه اي با تصويري که با دوربين يک عکاس کوچه گرد شکار شده باشد! من خسته است؛ من خسته و شوقي کلافه، و همين کلافگي خستگي را از يادش برده است. خستگي گم در اضطراب فرداي روز چه باشد؟ حد ميان خستگي و اضطراب کلافگي است. «به اين حال هم راضي ام، به غربت نه! اما همچه حرفي را به کي بگويم؟»