مردگان جزيره‌ ي موريس

پنجه خالي اش را از زير بالش بيرون آورد.خيس عرق بود و قلبش چنان مي‌زد كه انگار مي‌خواست از سينه‌اش بزند بيرون.مرد را نشناخت.شباهتي به كس يا كسان آشنايي داشت،اما ذهنش راه نمي‌داد و نمي‌دانست اين شباهت به چه كسي است و كجا او را ديده.نشست بر روي تشك و به پرده ضخيم پنجره اتاق نگاه كرد.بلند شد سرپا،رفت كنار پنجره،پشت به ديوار داد و گوش سپرد به آن سوي پنجره و صدايي نشنيد.سر جلو برد و پرده را كنار زد.به درختان تيره در روشنايي چراغ‌هاي حياط عمارت نگاه كرد.پرده را كشيد و در طول اتاق قدم زد .دلش آرام گرفته بود .اما ياد آوري خوابي كه براي چندمين بار مي ‌ديديد نگرانش مي‌كرد.همان كالسكه بود و همان مرد.اما هربار تغيير كوچكي مي‌كرد. درشكه هميشه سياه رنگ بود .رنگ اسب‌ها هربار تغيير مي‌كرد.كالسكه جلوي پايش مي ايستاد.مرد سياه پوش از كالسكه پياده مي‌شد.كلاه از سر بر مي‌داشت و تعظيم مي‌كرد بعد قامت راست مي‌كرد ،در كالسكه را باز مي‌كرد و تابوت سياهي را نشانش مي‌داد و مي گفت ((تابوت براي اعلي حضرت قدر قدرت قوي شوكت ،قائد عظيم الشان ملت))