سرود مردگان

وقتي كتاب را مي‌خوني، او جون مي‌گيرده و از لابه‌لاي خط نوشته‌هاي سياه مي‌زنه بيرون و حاضر مي‌شه بالاي سر كتاب‌خون. يادگار مرد رشيد بود. او هم لابد مهرش را به دل گرفته بود و حالا كه مرده، آمده بالاي سر مزارش، كاري كرده كه كسي از جاي مزار سر در نياره و هيچ‌كس بالاي سر يادگار نره، الا خودش. وقتي كار به اين‌جا رسيد، نه از دست من، كه از دست هيچ‌كس كاري بر نمي‌آد. برابر او، من هم آدمي مثل يادگارم. ما خيلي متل‌ها شنيديم و تعريف كرديم و تعريف مي‌كنيم و تا بوده هي به اين متل‌ها گوش داديم و مي‌ديم، اما هيچ متلي مثل كتاب اميرارسلان نيست... تو نمي‌دوني اين خط نوشته‌هاي سياه چه زوري دارن. سابق، ما كي اين همه ديوونه داشتيم؟ بيشتر آدم‌ها هر دردي داشتن فراموش مي‌كردن. حالا كتاب‌ها نمي‌گذارن آدم‌ها فراموش كنن...