نيروي نظامي عشاير در ايران و ممالك همجوار در دوره اسلامي

از آن‌جا که عشاير اغلب با دامداري گذران زندگي مي‌کردند، نياز فراوان به چراگاه براي احشامشان داشتند؛ و سران دولت‌ها، چون اغلب ارتش ثابت نداشتند، سخت نيازمند کمک نظامي عشاير و سواران ورزيده آن‌ها در جنگ‌ها بودند. اين نياز دوسويه چاره‌اي جز همکاري و همزيستي براي دو طرف باقي نمي‌گذاشت. پس دادوستدي انجام مي‌پذيرفت که در آن يک طرف سرباز مي‌داد و طرف ديگر چراگاه. رابطه‌اي شبيه تيولداري شکل مي‌گرفت و فقط جنس اقلام مورد معامله فرق مي‌کرد. وابستگي فرمانروايان به اين کمک نظامي زماني کاهش يافت که آنان رفته‌رفته ارتش‌هاي ثابت با تجهيزات بهتر براي خود ساختند و نيازشان به سرباز موقت مرتفع شد.