اسب ها اسب ها از كنار يكديگر

«ملك پروان. اگر نتوانم خط و خبري از ثري برايش ببرم مي ميرد. و اگر ملك بميرد، اگر دق كند نمي دانم من سروكارم به چه روزگاري بيفتد!كم كمش اين است كه گور و گم مي شوم از اين عالم اگر تو لجن جوي نفله نشوم. پس اگر راهي به گمانت مي رسد كاري بكن. من خيالت را از بابت ذوالقدر راحت كردم. آن يكي ديگرم پيداش مي كنم، پيداش مي كنيم. گفتي اسمش چي بود؟» كريما گفت كه مهم نيست؛ «نشد هم نشد!» و چندي گذشت تا بگويد «اين هم زنده بودي ماست. به يكديگر مي رسيم و از كنار هم مي گذريم. يادي - چيزي از خودمان در ديگري باقي مي گذاريم يا باقي نمي گذاريم؛ و هر كدام به محض گذر از كنار شانه ي هم در پاشنه ي پاي ديگري گم مي شويم؛ چه اهميتي دارد! مرحب جنم خوبي بود، خيلي فكري اش مي شوم. نگرانم حيف شده باشد با آن بي باكي اي كه داشت.»