بني آدم

سرانجام مرد به حرف آمد و با صداي عجيبي که سراج در عمرش نشنيده بود، گفت «وصيت، وصيت نامه من بود که در آن به خط خودم نوشته بودم هيچ کس مسئول نابودي من نيست. و اين که من بايد نابود بشوم به اراده خودم؛ يکي اين که ديگر نمي‌توانم شب ها سُم دربياورم و صبح هر روز عينکم را بزنم و مثل ديگران بروم سر کاري که… ديگر آن که آن کسي را در خودم بکشم که او مرا کشانيده به درون خودش و خودش را نفوذ داده به درون من. مي‌خواهم اقلا توي خودم بکشمش. من يکپارچه نفرت شده‌ام، نفرتِ چرک. کشتن آن بوزينه که مرض خودش را واگير داد به من. دلم مي‌خواهد که نمي‌ديدم و نمي‌شناختمش. حالا مي‌خواهم نابود شوم تا ديگران، ديگري از من واگير نشود. مثلا خود تو! شما متوجه آن وصيت‌نامه نشدي و انداختي اش دور. مهم نيست. پيداش خواهند کرد و کسي متهم نخواهد شد. مثلا تو، همسفر صبور!