عبور از خود (از سرگذشت)

يکي از ده‌ها ايرادي که مي‌توان به مشکل سانسور ـ مميّزي کتاب وارد دانست اين است که زنجيره‌ي کارِ نشر نويسنده ــ به معناي هر چه در جاي و به هنگام خود ــ گسسته مي‌شود. مجموعه‌اي به ناشر سپرده مي‌شود و انگار بايد آن را به دست فراموشي سپرد تا زماني فرابرسد که به حکم قضاوقَدَر، سنگ مانع از مسير انتشار کنار زده شود و توفيق عرضه بيابد. مدت‌زماني که مي‌تواند کم يا بيش از ده سال باشد. بديهي است چنين کتابي انگار حلقه‌ي گم‌شده‌اي است که چندي بعد يافته شده و ذهن نويسنده مي‌بايد خود را قانع کند که اثر بازيافته در سلسله ـ زنجيره و در جاي خود قرار خواهد گرفت. اين حکايت ـ نوشتارهاي عبور از خود هم از زمره‌ي چنان آثاري است که به‌هنگام اقبال انتشار نيافت تا اين سال که در آن‌ايم، يک‌هزار و سيصد و نود و هفت، و تقريباً نزديک به ده سال. اکنون چه توان گفت به جز اين‌که از باب احترام به خواننده بيايد که شرح‌حال اين وجيزه چنين بود!