نيم دانگ پيونگ يانگ

خشکم مي‌زند!
– آقاي نويسنده!
تقريباً اين آمادگي را داشتم که درجايي به هويت واقعيم کسي اشاره کند. اين خيلي طبيعي بود و احتمالاً با يک جست‌وجوي ساده همه‌چيز لو مي‌رفت؛ اما در اين ديدار آخر و در اين سطح اصلاً انتظار نداشتم…
دوباره با صدايي از ته گلو مي‌گويد:
– آقاي نويسنده! درست بنويس!
مي‌خندم. هنوز دستم را رها نکرده است. مي‌گويم:
– تلاش مي‌کنم صادق باشم. تحريم از مبادله‌ي کالا و ارز جلوگيري مي‌کند. نمي‌گذارد کالا و ارز شما در کشور ديگري راه پيدا کند… اما تحريم به‌جز کالا و ارزِ شما، جلو حرکت حرفِ شما را هم مي‌گيرد…
دوباره دستم را مي‌گيرد و فشار مي‌دهد و با خوش‌حالي تائيد مي‌کند. بيش‌تر صدايي مي‌شنوم از داخل حنجره‌اش که نشان رضايت است. حالا وقتش است که در کوتاه‌ترين زمان حرفم را بزنم. مي‌گويم:
– در تحريم کالا و ارز مقصر امپرياليسم است، اما مقصر اصلي تحريم حرف شما، امپرياليسم نيست، خودتان هستيد!