در اين تيمارخانه

در كتاب در اين تيمارخانه تکه‌هايي از متون کهن تاريخي و ادبي در ميان روايت اصلي رمان آمده‌اند.
نويسنده در اين رمان يک نگاه تاريخي را به خواننده عرضه مي‌کند. در واقع نوعي روشناي تاريخي به متن مي‌تاباند و به خواننده مي‌گويد همان‌طور که به واقعه‌اي در روزگار خودت نگاه مي‌کني آن را در روشناي تاريخي‌اي ببين که به آن تابانده شده تا بداني که اين‌ها در تاريخ تکرار شده و فقط در دوره تو و براي تو و نسل تو اتفاق نيفتاده است.
در قسمتي از اين رمان مي‌خوانيم:
تن زندانيان کشته‌شده و له‌شده، تکه‌به‌تکه، سنگفرشي را مي‌ساخت که زير چکمه‌هاي پدرم تا گذشته‌اي دور امتداد داشت. تراوش خون و زهرابه از اجساد بي‌گناهان تنفس فضا را گندان و پرخفقان کرده بود. چه خيال‌ها از تو در سر داشتم پدر! قهرمان کشته‌شده در راه ميهن با آن سلاخ ديوانه‌شده از آزار و تجاوز چقدر فاصله داشت. خيال سبکسار پيوند داشتن با مردي مهربان سال‌هاي مرا از سرخوشي مست مي‌کرد و حالا پذيرش واقعيتِ تازه مرا در تمامي آن سال‌ها ابلهي زودباور، که با اولين عبارات گول مي‌خورد، به خودم نشان مي‌داد... .