خاكستر

حالا رفيقم با تمام هوشِ ذاتي اش و با تمامِ نفس هاش، اين را مي فهمد و من هم. چشم هاي جلال، دوخته به ناکجاي سقفِ تختِ بالايي، در آن صورت شکسته يادم مي آيد که اين را مي گفت و به منِ نشسته کنارِ تختش، رو که مي کرد، انگار تازه مرا مي ديد و لابد فکر مي کرد چرا اصلا دارد به من اين ها را مي گويد. نمي دانست شايد که آن ها را رو به امروزِ من مي گويد. امروز، که چشم هاي تمام شده رفيقم را مي بينم و هنوز مانده تا بپذيرم که چنين رقت بار باشم...