سرزمين عجايب

از متن كتاب:
توي کتابخانه‌ي بابام فقط همان صندلي راحتي دسته‌داري بود که گفتم. ميز نبود. نه ميز بود، نه هيچ صندلي ديگري. اين يک کتابخانه‌اي بود براي کتاب خواندن فقط، نه براي نوشتن. نه مشق نوشتن، نه قصه نوشتن، نه شعر نوشتن. من روي صندلي بابام مي‌نشستم و کتاب‌هاي بابام را مي‌خواندم و هر کتابي را که برمي‌داشتم برش مي‌گرداندم سر جاي خودش... هرچه رمان بود خواندم و بعد از مدتي، مثل هر کسي کـه وقتي که زياد مي‌خواند خيال مي‌کند که حتمن بايد يک چيزي بنويسد، شروع کردم به نوشتن. اما خوبيش به اين بود که به جاي اين که رمان بنويسم، شعر نوشتم. يک عالمه شعر نوشتم. سه چهارتا دفتر پر کردم...