از دل تو تا دل من (دوازده گام براي زندگي مهربانانه)

اين روزها كمتر درباره شفقت و مهرباني مي‌شنويم. اديان تاكيد مي‌كنند كه شفقت معيار معنويت حقيقي است اما برخي گمان مي‌كنند كه خود دين باعث همه جنگ‌ها بوده است. علت اصلي اين منازعات اغلب آز و حسد و جاه‌طلبي است. تروريستها از دين براي توجيه شرارت و قساوت استفاده مي‌كنند. كليساي كاتوليك سوءاستفاده جنسي كشيشان و در نتيجه مصائب زنان و كودكان را ناديده مي‌گيرد. برخي رهبران ديني مانند سياستمداران سكولار رفتار مي‌كنند. در بيان عمومي خود كمتر از مهرباني و شفقت سخن مي‌گويند و مناقشات فرهنگي و اعتقادي يا سياسي را معيار و ميزان دين حقيقي قلمداد مي‌كنند.
با اين‌حال كمتر زماني مانند اكنون به صداي شفقتآميز دين نيازمند بوده‌ايم. جهان به طرز خطرناكي دو قطبي شده است. نتيجه نامتوازن بودن نگران كننده قدرت و ثروت، خواري، بيگانگي،‌رخوت و خشم فزاينده‌اي است كه در قساوت تروريسم فوران مي كند.
ما درگير جنگ‌هايي هستيم كه نه قادريم به آن‌ها پايان بخشيم و نه مي‌توانيم در آن‌ها پيروز شويم.
اما آيا مهر و شفقت از اين توانايي برخوردار است كه مشكلات به ظاهر حل‌ناشدني زمانه ما را حل كند؟ آيا اين فضيلت حتي در عصر تكنولوژي امكان پذير است؟