بن بستي در آفريقا

شيرجه. اين روايت روح خواب‌آلود من است در حين سقوط از روي سقفِ ماشين شاسي‌بلندِ گلي‌شده که با پنجه‌ي سگ‌ها خراشيده شده؛ به فنجاني قهوه اسپرسو دوپيوي سردشده؛ سقوط به يک چاله گل، کف آن راه خاکيِ منتهي به بن‌بست.
تراکتور بعد از کوبيدن به پشت ماشينِ آقاصفت منحرف مي‌شود، به ديوار کنارش مي‌خورد و چپ مي‌شود. تراکتور را پسر نوجواني مي‌راند؛ پسري لابد عيناً مثل جوانيِ خودِ آقاصفت؛ پر از عقده‌ي راندن، پر از جنون سرعت. لابد تراکتور را زماني که از سنگيني خواب عمويش مطمئن شده، دزديده و داشته با همان يک چراغ روشن کيف دنيا را مي‌کرده و هرگز به ذهنش هم خطور نمي‌کرده که کسي آن ساعت شب در آن راه خاکي پيدايش شود…
من درد دارم؛
پس زنده‌ام…و اضافه‌کاري هم مي‌گيرم.