قدرت دانش و مشروعيت در اسلام (دوره ميانه)

الگويي از تحليل گفتماني که در کتاب حاضر به‌کار رفته است، نصّ ديني را همواره در مرکز دايره‌ي فرهنگ سياسي مسلمانان قرار مي‌دهد و آن‌گاه با توجه به ساخت و روابط قدرت در جهان اسلام به تحليل دانش سياسي و سازوکارهاي اقتداري آن در تمدن اسلامي اقدام مي‌کند. نصوص ديني در جوامع اسلامي متن پايه و مولدي است که تمام يا بيشتر گونه‌هاي متون و انديشه‌ي سياسي را، که فرهنگ ما انباشته از آن‌ها است، زاده و پرداخته است. اما، چرا از بين امکان‌هاي مختلف تنها وجه اقتداري اين نصوص به عقلانيت پايه‌ي تاريخ ما بدل شده است؟ چرا چنين است؟ اين نظريه‌هاي اقتدارگرا از کجا آمده‌اند؟ چگونه تدوين شده‌اند؟ چگونه عمل کرده و مي‌کنند؟ و چه نقش و سلطه‌اي در زندگي و اکنون ما دارند؟ پرسش‌هايي هستند که نوشته‌ي حاضر شايد بتواند پرتويي بر برخي زواياي ناروشن آن بيفکند و دايره‌اي از دواير ممتد و پيچيده? اقتدار در دانش سياسي سنتي ما را بازنمايد.