كافه اي كنار آب

ديك مي‌گه آخه اين‌ كه نمي‌شه. همه شاعرند، همه داستان‌نويس‌اند، همه استعداد دارند، همه يا كتاب چاپ شده دارند يا كتابشون زير چاپه. ديك مي‌گه توي اين جمعيت به اين انبوهي، من تنها كسي هستم كه نه شعر مي‌گم و نه داستان مي‌نويسم و نه كتاب چاپ شده دارم و نه كتاب زير چاپ. مي‌گه دنيا را عمله‌ها و مهندس‌ها مي‌سازند و شاعرها و نويسنده‌ها اين وسط هيچ‌كاره‌اند... مي‌گه هيچ شعر و داستاني نمي‌تونه شكم اون بچه‌اي را كه داره از گرسنگي مي‌ميره سير كنه و براي اون بچه‌اي كه از شب تا صبح بايد زير پل بخوابه و از سرما به خودش بلرزه در حد پتو و لحاف هم نيست... مي‌گه اگه همه شاعر و نويسنده باشند و يكي از اين شاعران و نويسندگان خداي نكرده بميره، هيچ‌كس بلد نيست براي اين يك نفر تابوت بسازه... تابوت سازيش با من. يعني با ديك. اما تو را به خدا همه دنيا را تبديل نكنيد به شاعر و داستان‌نويس...