تاريك ماه

ميرجان ياغي جوان و عاشقي است سرگردان كوه‌ها و شنزارهاي تفتيده جنوب. راوي به اجبار مدت زيادي را تنها و بدون آذوقه در كوهستاني دور دست مي‌گذراند و با گوشت شكار و دانه كنارهاي كوهي ارتزاق مي‌كند. عشق و وهم، ترس و تنهايي، آوارگي و اضطراب، تخيل و ترديد، شخصيت اصلي اين رمان را در نهايت به پرتگاهي هولناك سوق مي‌دهند كه خود او هيچ دخالتي در ايجاد موقعيت‌هايي كه مي‌خواهد از آن‌ها بگريزد نداشته است. تاريك ماه روايت جور رفته بر انساني است كه رويدادهاي ناگهاني زندگي، او را بي آن‌كه بتواند بر آن‌ها چيرگي يابد به سمت نابودي سوق مي‌دهند.