اندوه موناليزا

دوستي‌ها، هرچقدر هم پايدار، عاقبت جايي بر سر اتفاقي كوچك يا بزرگ به انتها مي‌رسد. خب، تقصير را هم نمي‌شود گردن كسي انداخت. حتي گردن تقدير. شايد هم بشود؛ نمي‌دانم. بايد وجدان بي‌طرف بود اين طور وقت‌ها. خب زندگي همين است و همين شكلي است. از آن انفجار بيگ بنگ و از ازل بگير تا...تا به ابد. هيچ چيز و هيچ كس را هم نمي‌شود تقصيركار دانست. شايد هم اين من هستم كه درست فكر نمي‌كنم. شايد مثل فيلم‌هاي كيميايي بايد يخه‌ي يكي را چسبيد، كوبيدش كنج ديوار، چاقو گذاشت زير گلوش و فرياد زد« آي تو بودي، تو ناكس بودي كه باعث شدي برن. لامصب، تو بودي كه جدايي انداختي بين ما» اما چه فايده؟ حلا سال‌هاست كه حتا اسم‌هاي يكديگر را به زحمت به خاطر مي‌آوريم. نه فقط سهيلا و عباس را؛ خيلي‌هامان خيلي سال است كه اين شكلي شده‌ايم. گاهي فكر مي‌كنم زندگي چه‌‌قدر گوشه‌هاي گنگ و گره‌هاي كور دارد، و با هيچ دنداني هم نمي‌شود اين گره‌ها را باز كرد، حتا دندان پلنگ.