فيل ها

همه حواس دسته بلوندها به من است. لب‌هاي باريكشان همراه غذا رژهاي سرخ اغواگر را بلعيده و فرستاده‌اند به سمت دالان‌هاي هزار پيچ روده‌ها.
دهان‌ها مي‌جنبند و مسابقه ادامه دارد. حالا يك تكه نان برمي‌دارم، بعد سبزي. سبزيجات اشتها آورند، چند ساقه ريحان و تره مي‌تپانم توي دهان و بلافاصله يك تكه گوشت نيم‌پز؛ آبدار است و بفهمي نفهمي طعم خون مي‌دهد. خون گوسفندهاي پروار دشت مغان، خون گاوهاي هر فورد انگليسي، طعم خون بيني مشت خورده، طعم خون سربازان جنگ... سيرماني ندارم. رستمي شده‌ام كه بعد از پيروزي در نبرد، خوان و دستر و عيش و نوش فراهم مي‌كند. اما من كدام نبرد زندگي‌ام را برده‌ام؟