بي خود و بي جهت

به دوروبرش نگاهي مي‌كند، چرخي مي‌زند و بوي عطرش در هوا پراكنده مي‌شود. به طرفم بر مي‌گردد. چشمان براقش را به چشمانم مي‌دوزد: چقدر اين‌جا قشنگه، به آدم احساس خوبي مي‌ده، چه با سليقه.
نمي‌گويم لطف دارين، چشماتون قشنگ مي‌بينه... نمي‌گويم بفرمايين بنشينين، لبخند مي‌زنم و نگاهش مي‌كنم.