زير آفتاب خوش خيال عصر

تا قبل از مدرسه مي‌توانست در انبوه بازوها و بغل جواهرجان خودش را بچپاند و با دم موهايش بازي كند. تارهاي زبر گيس را سر انگشت‌ها مي‌گرفت. دست‌هاي داغ جواهرجان روي موهايش بالا و پايين مي‌رفتند و پتوي تنش، تمام گودي‌هاي تن او را پر مي‌كرد. مامان از خدا زياد مي‌گفت. از ميصوا و آسور، ولي جواهرجان حرفي از آن چيزها نمي‌زد و وقتي بچه‌اي نخواهد باور كند ميصوا و آسوري در كار است، وقتي نخواهد خداي واحدش با خداي مامان يكي باشد، باور مي‌كند كه خدا شبيه جواهرجان است. فقط آن‌قدر بلند است كه سرش تا آسمان هفتم مي‌رسد و تنش آن‌قدر پهن كه تمام دنيا را مي‌پوشاند و موهايش مثل جواهرجان شبق و بلند است و در تمام آب‌هاي زمين جاري. يك بار ميان تن گرم جواهرجان از او پرسيد: جواهرجان، خدا شبيه شماست، مگه نه؟ نرم خنديد. سرش را بالا گرفت و به نوازش او ادامه داد. شايد، خدا رو چه ديدي، مونا؟ شايد.