ناخن كشيدن روي صورت شفيع الدين

خانواده‌ي مسعود در آخرين خانه‌ي مسکوني نزديک حرم زندگي مي‌کنند، در محاصره‌ي هتل‌هاي پرطبقه‌ و چندستاره، وسط اسکلت‌هاي فلزي پاساژهاي درحال‌ساخت. خيلي‌ها چشمشان دنبال خانه‌ي آن‌هاست، که اين يکي را هم بخرند و بکوبندش.
اما ظاهراً خراب کردن اين مِلک ساده نيست: به‌خاطر آن قبر وسط حياط، به‌خاطر همان ميتي که چهل سال پيش آن وسط چالش کرده‌اند. ولي حالا هم قبر پدربزرگِ مسعود و هم خودِ خانه به‌خاطر ساخت‌وسازها و حفاري‌ها شکاف خورده و روبه‌ويراني است. شکاف خانه به دل روابط خانوادگي هم تسري پيدا کرده، گويي از اين درزها رازهاي مگو بيرون زده. راز مگوي پدر خانواده، گريزش از عراق روزگار صدّام و راز مهمان کم‌حرفي که ناگهان سروکله‌اش در مشهد و اين خانه پيدا شده...
قاسم فتحي در اولين رمانش سراغ تکه‌اي از شهر مشهد رفته است که کوچه‌هاي قديمي و تودرتو، مسافران، مناسبات اقتصادي خُرد و کلان و مذهب به آن هويتي بخشيده است که در هيچ شهر ديگري شبيه آن پيدا نمي‌شود.
«زبانمان حالا آن‌قدر دراز شده که شبيه يک طناب دور گردنمان پيچيده و دارد خفه‌مان مي‌کند. اگر لال بودم، حالا اوضاع فرق مي‌کرد. همه‌ي بدبختي ما زير سرِ زبان است. اين‌که بايد دو جور زرزر کني و وانمود کني معني خيلي از کلمه‌ها را مي‌داني و صبح تا شب با مسافرها براي پيداکردن يک انگشتر اصل و سي‌دي فلان‌ مجموعه بچرخي و دست‌آخر غر بشنوي و گشنه و تشنه دَم هتل ولت کنند و خودت با زبان خشک و فک هرزشده برگردي خانه به چه دردي مي‌خورد؟ اصلاً کاسبي با زباني که دو جور مي‌چرخد و مي‌شود همه‌ي دار و ندار آدم مفت هم نمي‌ارزد.»