اورازان

نويسنده اين مختصر، نه لهجه‌شناس است و نه درين صفحات با مردم‌شناسي و قواعد آن و يا با اقتصاد سر و كاري دارد و نه قصد اين را دارد كه قضاوتي درباره امري بكند كه مقدماتش درين جزوه آمده است. بلكه سعي كرده است با صرف دقتي كه اندكي از حد متعارف بيشتر است، يك ده دورافتاده را با تمام مشخصات آن ببيند و از آن چه ديده است، مجموعه مختصري فراهم بياورد، حاوي تكاپوي زندگي روزمره مردم آن ده و نشان بدهد كه موضوع هر چه خلاصه‌تر و حقيرتر باشد مجال دقت و تحقيق، گشاده‌تر خواهد بود. به هر صورت «اورازان» (بر وزن جوكاران)، ده كوهستاني از تمدن شهري دورافتاده‌اي است در منتهاي شرقي كوهپايه‌هاي طالقان كه نه تنها از دبستان و ژاندارمري و بهداري در آن خبري نيست، بلكه اغلب اهالي هنوز با سنگ چخماق و «قو» چپق‌هاي خودشان را آتش مي‌كنند و براي روشن كردن اجاق‌ها و تنورها از چوب‌هايي كه پنج شش برابر يك چوب كبريت بلندي دارد و سر آن آغشته به گوگرد است، استفاده مي‌كنند.