سقاها

رمان سقاها راوي دو حکايت موازي است. دو‌ مرد افغانستاني که به اجبار و اختيار محکوم به زيستن و «دوباره زيستنِ» اصل و ريشه‌هاي خويش‌اند. دو‌ مرد که تلاش مي‌کنند عنان سرنوشت‌شان را در دست بگيرند و از تسليم شدن به تقدير تن مي‌زنند. دو روايت موازي که گويي مدام از کابل به پاريس و آمستردام جاري مي‌شوند و بازمي‌گردند. شالوده‌ي فلسفي داستان با شاعرانگي و زيرکي در زبان درآميخته و جزئيات تصويري و حسي دنياي جديد را به کابلِ تحت کنترل طالبان پيوند مي‌زند. سقاها مغاک بين کلمات و انديشه را طي مي‌کند، مغاک بين زبان مادري و زباني که يک تبعيدي به آن پناه مي‌برد. مغاک بين تاريخ و ما. سقاها هم مثل اغلب داستان‌هاي رحيمي پيرامون موضوع «تبعيد» مي‌گردد اما آن‌چه داستان را پيش مي‌برد و به سرانجام مي‌رساند «عشق» است. عشقي غوطه‌ور در «آب»