آخرين روز يك محكوم (به همراه كلود بي نوا)

نمي‌دانم چه‌طور مي‌توان اين حس را توضيح داد اما فهميدن اين موضوع که به چه منظوري آن‌جا هستم، حتي ذره‌اي در من ايجاد وحشت نکرد. پنجره‌ها باز بودند؛ هوا و سروصداي شهر، آزادانه از بيرون به درون دادگاه راه مي‌يافت و تالار محاکمه طوري روشن بود که انگار در آن جشن عروسي بر پاست. پرتوهاي شادي‌بخش خورشيد، اين‌جا و آن‌جا بر چارچوب نوراني پنجره‌ها، خطوطي درخشان رسم کرده بودند؛ بر کف‌پوش تالار، دراز و کشيده و روي ميزها عريض و پهن مي‌شدند، در زواياي ديوارها مي‌شکستند و هر پرتويي که از لوزي‌هاي درخشان پنجره‌ها به درون راه مي‌يافت، منشور بزرگي از غبار طلايي‌رنگ را در هوا مي‌شکافت.