آفتاب دار

احمد هاشمي نويسنده‌ي ايراني‌تبار متولد سال 1357 است. او تاکنون دو رمان منتشر کرده است. کتاب آفتابِ دار به زعم خود نويسنده در مورد کساني است که با روح زندگي در ستيزند و دنيا را با رينگ بوکس اشتباه گرفته‌اند. تمام شخصيت‌هاي اين رمان با قاعده و قانون مخصوص خودشان زندگي مي‌کنند و روش زندگي ديگران را به سخره مي‌گيرند. بخش‌هايي از اين کتاب خنده‌دار است، اما ژانر اين کتاب طنز نيست. احمد هاشمي مانند ديگر هم‌نسلانش از خنده براي هضم اتفاقات دردناک استفاده مي‌کند.
ايده‌ي خام اين کتاب با ديدن جوانکي خندان پشت فرمان اتومبيل به ذهن نويسنده رسيد. او مي‌گويد که مي‌خواسته بداند آن جوان در چه خيالي است و در چه دنيايي زندگي مي‌کند. شخصيت‌هاي اصلي اين رمان قبلا در ذهن هاشمي وجود داشتند، ولي اين جوانک براي او آخرين قطعه‌ي پازل بود که جرقه‌ي شروع اين رمان را زد.
داستان اين کتاب تقريبا در يک روز اتفاق مي‌افتد. رضا با نقشه‌ي يک کار بزرگ وارد خانه‌ي کبري‌خانم مي‎شود. باقي داستان عجيب و درهم اين رمان در همان روز اتفاق مي‌افتد. پس از غروب و محو شدن آفتاب، باقي ماجرا به فردايي موکول مي‌شود که آفتاب در آسمان است. آفتاب در اين داستان تنها خورشيدي که در آسمان مي‌بينيم نيست، بلکه به مفهوم آن در اساطير ايران اشاره دارد. آفتاب در اساطير ايران نابودکننده‌ي پليدي است.
اين رمان تکه‌اي از اتفاقات روزمره‌ي مردم است. در بخشي از داستان شخصيت يدي مقاله‌اي مي‌نويسد که در آن به مذاکرات هسته‌اي و ممنوعيت ورود بانوان به استاديوم اشاره مي‌کند. نکات اين‌چنيني باعث مي‌شود که خواننده خودش را در محيط داستان تصور کند. اين کتاب تصويري از دنياي اطراف ماست. همان دنيايي که در آن زندگي مي‌کنيم.