روايت و كنش جمعي (چرا فراخوان هاي اجتماعي و سياسي به داستان نياز دارند؟)

«وقتي مفتون قصه‌اي مي‌شويم، پيش‌فرض‌هايش را مي‌پذيريم. به نظرمان کاملاً عادي مي‌آيد که هابيت‌ها با جادوگرها حرف بزنند، پسربچه‌ها شمشيرهاي جادويي را از دل سنگ بيرون بکشند و دختربچه‌ها مادرخوانده‌هايي از جنس پريان داشته باشند. قصه، يا دست‌کم قصه‌ي خوب، پذيرشِ حتي عجيب‌ترين پيش‌فرض‌ها را براي ما ممکن مي‌کند، البته تا وقتي که قراردادهاي روايت نقض نشوند.»
ما قصه‌ها را کمي متفاوت با زندگي واقعي تجربه مي‌کنيم ــ‌مثلاً احتمال تجربه‌ي احساسات مهمي مثل غم يا خشم هنگام قصه خواندن کمتر از احتمال تجربه‌شان در جهان واقعي‌ست‌ــ و قسمتي از مغز ما مي‌داند اگر فيلم ترسناکي که مي‌بينيم زيادي به وحشت‌مان بيندازد، مي‌توانيم از قصه بيرون بزنيم. با اين حال، شباهت واکنش‌هاي احساسي ما به داستان و ناداستانْ حيرت‌انگيز است.
روايت و کنش جمعي يافته‌‌هاي شاخه‌هاي مختلف علوم رفتاري و اجتماعي را در کنار مفاهيم و نظريه‌هاي جديد علوم سياسي و اقتصاد و جامعه‌شناسي به کار مي‌گيرد تا تصويري شفاف از نقش محوري روايت در انديشه‌، احساسات و رفتار انساني ارائه دهد.