تجربيات مدرسه سادبري ولي

ما کل کشور را زيرورو کرديم تا مدرسه‌اي پيدا کنيم که به خواسته‌هايمان نزديك باشد. به همه‌جا سر زديم، مدارس مختلفي را ديديم و درموردشان اطلاعات زيادي کسب کرديم، ولي درنهايت دست خالي برگشتيم. ما عميقاً باور داشتيم که نظام آموزشي موجود صدماتي جبران‌ناپذير به کودکان مي‌زند. حس مي‌کرديم بايد هر کاري لازم است انجام دهيم تا محيطي دلخواه خودمان براي فرزندانمان فراهم کنيم. اين‌گونه بود که مدرسه سادبري‌ولي تأسيس شد. اولين ديدگاه مشترک ما اين عقيده بنيادين بود که کودک انسان است و شايسته اين است که مانند انساني کامل مورداحترام قرار گيرد. اينها کلماتي ساده با نتايجي تکان‌دهنده و پيچيده بود. نتيجه اتخاذ چنين ديدگاهي اين بود که برنامه کودک براي زندگي‌اش به‌اندازه برنامه بقيه افراد، ازجمله والدين، خانواده، دوستان يا حتي جامعه، مهم است. در مدرسه ما، تحت هر شرايطي بايد نيازهاي دروني کودک در اولويت قرار مي‌گرفت. اين عملاً به آن معنا بود که تمام فعاليت بچه‌ها در مدرسه بايد بر اساس انگيزه دروني خودشان شکل مي‌گرفت، برنامه درسي نبايد از بيرون تحميل مي‌شد و هيچ مقررات مستبدانه‌اي نبايد وجود مي‌داشت. فضاي مدرسه بايد آن‌قدر حمايتگر بود که بچه‌ها خودشان آنچه را مي‌خواستند انتخاب و براي زمانشان برنامه‌ريزي کنند. مبناي ما اين بود که همه، بدون استثنا، به‌طور کامل و برابر در اداره مدرسه حق اظهارنظر دارند.