جنون خدايان

جنون خدايان تازه ترين اثر داستاني امير خداوردي است. او پيش تر در مقام داستان نويس با دو رمان «آلوت» (رمان تقديرشده جايزه ادبي «احمد محمود») و «آمين مي آورم» (برگزيده به عنوان سومين رمان برتر جشنواره سراسري «اشراق») توانسته جايگاه ادبي خود را مطرح و تثبيت کند.
جنون خدايان مضموني بکر را دستمايه داستان گويي خود کرده است. داستان در باره يک بيماري است. بيماري نوظهوري (مرض «سياتل») که ظاهراً از تبعات جنگ است. نوعي بيماري رواني که اولين بار در سياتل آمريکا شناسايي شد و ارمني ها يک جوري در آذربايجان پخشش کردند. بيمار مبتلا به سياتل همه چيزش را گم مي کند. هر چيزي که برايش اهميت دارد قطعاً گم مي شود و تا زماني که دنبالش بگردد پيدايش نخواهد کرد. با اين حال اين تمام ماجراهاي مربوط به اين بيماري نيست و ميان بيماري و جنگ آن هم از نوع رواني اش ارتباطي وجود دارد:
«طبق اطلاعاتي که... در اختيار سرويس امنيتي قرار داده، روسيه در سال هاي جنگ سرد اقدام به عمليات جامعي در زمينه جاسوسي و تسخير و نفوذ کالبدي و رواني کرده بودند و حالا ارمنستان از اون دستاوردها استفاده مي کنه.»
و تصويرهايي دارد که جدا از در خدمت داستان بودنش، حسي و قابل لمس است:
«مرغ باز هم گران تر شد. رئيس جمهور لباس نظامي پوشيده و با همراهي افسران ارتشي مصاحبه اي بر سر ميز ناهار ترتيب داد. از مردم خواست مدام مرغ نخورند تا قيمت مرغ واقعي شود. ناهار کتاب بود و افسران با ولع لقمه توي دهانشان جا مي دادند، اما تصويري از رئيس جمهور حين خوردن گوشت پخش نشد، مرغ گران تر شد.»