در انتظار بوجانگلز

به خودم گفتم که من نيز اندک بهره‌اي از جنون دارم، که عقل حکم نمي‌کند شيفته‌ي چنين زني شوم، زني يکسره مجنون، زني که زندگي مشترک من با او شبيه زندگي مردي چلاق با زني افليج خواهد شد، که اين رابطه فقط ممکن است لنگ‌لنگان و تاتي‌تاتي‌کنان در جهات غريب پيش برود. اما ديگر روي سرسره بودم، پاگذاشته به درون مه، بي‌آن‌که حتي خودم فهميده باشم، بي‌هشدار، بي‌خبر. اوليويه بوردو، نويسنده‌ي جوان فرانسوي، دو سال از عمرش را وقف نوشتن رماني پانصد صفحه‌اي کرد، رماني بسيار غم‌انگيز و يأس‌آلود. اما اين رمان ناشري نيافت. با اين همه، او از پا ننشست و ظرف هفت هفته در انتظار بوجانگلز را نوشت. کتاب با استقبال گسترده‌ي خوانندگان مواجه شد و جوايز متعددي را از آن خود کرد.